એક વાર પતંગીયાઓનું એક ટોળું વસન્તરુતુંમા વૃક્ષોનાં કોમળ પર્ણોની શીળી છાયાંમાં બેઠું હતું. અને સુર્યના સ્વરુપની ચર્ચા કરતું હતું. એમાં એક પ્રૌઢ પતંગિયું આગળ આવ્યું. એણે કહ્યું : હું ” જાઉં છું અને સુર્ય અંગેનું સત્ય શોધી લાવું છું.” બધા એની રાહ જોઇ બેઠાં. એ પાછું ફર્યું અને એણે કહ્યું : ” સુર્ય પ્રકાશ છે. અને એ એટલો બધો ઉગ્ર અને પ્રચંડ છે કે એની નજીક જવું અશક્ય છે. પતંગિયાઓએ કહ્યું : ” એ પુરતું નથી. અમારે તો સત્ય જાણવું જ છે.” બીજા પતંગિયાએ હામ ભીડી અને એ ગયું. એ પણ પાછું ફરીને આવ્યું ત્યારે એણે કહ્યું: ” સુર્ય ઉષ્ણતા છે, અને એ એટલી બધી ભારે ઉષ્ણતા છે કે એની પાસે કોઇ જઇ શકે એમ નથી. ” પતંગિંયાઓ આથી સંતોષ પામ્યા નહિં. વળી ત્રીજા પતંગિયાએ હિંમત કરી અને એ સુર્ય પ્રતિ સીધુ જ ઉડ્યું અને સત્યની એની શોધમાં એ પોતે ખપી ગયું. સત્ય સાથે એકરુપ થયું અને પાછું ફર્યું જ નહિં.
- જે.કૃષ્ણમુર્તી( ” બોધિ ” પુસ્તકમાંથી સાભાર )
No comments:
Post a Comment